Gun jezelf het recht om hulp te vragen

Om je veilig te voelen ben je al je hele leven aan het pleasen en doe je je stinkende best om alles onder controle te houden. Jouw aandacht is altijd eerst bij de ander en dan pas bij jezelf, dat is je overlevingsstrategie. Een nogal uitputtende strategie. Maar hulp vragen, dat vind je lastig. Hoe zou het voor je zijn om hulp te leren vragen? Ik reik je graag een stappenplan aan.

Er is een tijd in mijn leven geweest dat ik nog liever mijn tong afbeet dan een ander om hulp vroeg. Ik zou mijn eigen boontjes wel doppen, moest het van mijzelf allemaal zelf uitvogelen. Ik was immers een niet al te domme, zelfstandige vrouw die alles perfect wilde doen en zich nogal verantwoordelijk voelde voor… Tja, alles zo’n beetje. Er zijn heel wat levenslessen voor nodig geweest om me te realiseren dat hulp vragen geen zwaktebod is, maar juist een kracht.

Ga maar na in jouw leven: wie krijgen vaak het meeste voor elkaar? Juist de mensen die durven te vragen!

En zijn dat dan mensen waarvan je eerste indruk is dat ze afhankelijk en hulpbehoevend zijn? In mijn geval niet. Vaak zijn het mensen die weten wat ze willen, minder perfectionistisch zijn en als levensmotto hebben ‘nooit geschoten is altijd mis’. En in elk geval veel minder last hebben van dat kritische stemmetje in hun hoofd.

Zo’n stemmetje dat steeds zegt: ‘Dat moet ik zelf kunnen, ik wil niet afhankelijk zijn van anderen, ik wil niet toegeven dat het mij niet lukt, wat zullen ze wel niet van mij denken.’ Achteraf eigenlijk best hoogdravend van me, want het leven is juist bedoeld om te leren van je ervaringen. Vallen en weer opstaan dus, en daar verzette elke vezel in mijn lijf zich tegen.

Kun je nagaan wat een lading je zo al legt op het onderwerp ‘hulp vragen’

Die gedachten zijn meestal gebaseerd op aannames, want als jij ook zo’n kritisch stemmetje in je hoofd hebt dan doe je waarschijnlijk zo min mogelijk een beroep op anderen. En heb je dus veel minder ervaring met echte afwijzing door anderen. Is het eerder ingebeelde afwijzing of jezelf afwijzen, want daarin zijn gevoelige mensen expert. Natuurlijk komt dat gevoel van afwijzing ergens vandaan. Uit je vroege jeugd bijvoorbeeld waarin je voelde dat je niet werd gezien of er niet bij hoorde. Maar dat is oud nieuws! Je bent niet meer dat kwetsbare kind, je bent nu volwassen en kunt andere keuzes maken.

Herken je die worsteling? Dan vind je het waarschijnlijk ook lastig om spontane hulp te accepteren. Ik reageerde daarop meestal met: ‘Ach nee, dat is echt niet nodig!’ Het gevolg? Wanneer je zo’n spontaan aanbod steeds afwijst, dan krijg je na verloop van tijd ook steeds minder hulp aangeboden. En zo houdt dat cirkeltje zichzelf in stand.

Zou het niet heerlijk zijn als je die aannames loslaat?

Dat je de drempel van (zelf)afwijzing over durft? Je oude patroon van negatieve veronderstellingen loslaat en een ander gewoon om hulp vraagt? Want de ander kiest een andere verfrissende invalshoek, is gewend om met dat soort zaken om te gaan, kan het veel sneller of beter dan jij, heeft dat gewoon voor jou over.

Vooral ‘heeft dat voor mij over’ was voor mij een dingetje. Als ik dan eens hulp aan iemand wilde vragen, dan had ik vooraf allerlei redenen bedacht waarom diegene dat niet voor mij wilde doen. Ja, ik weet het, die aannames. Maar wat bleek het antwoord meestal te zijn: ‘Ja dat kan, of dat doe ik graag, of misschien moet je daar eens te rade gaan.’ Gelukkig durf ik anderen nu steeds makkelijker en vaker om hulp te vragen, want ik hoef van mijzelf geen supervrouw meer te zijn die ik toch al nooit was. En jij kunt dat ook leren.

Hulp leren vragen, zo pak je het aan:

Voorbereiding

• Beslis dat je behoefte hebt aan hulp (ja, dat is een beslissing!).
• Wat voor steun wil je: een luisterend oor, praktische steun, informatie of advies?
• Wie is de geschikte persoon voor jouw hulpvraag?
• Kun je deze persoon wel om die hulp vragen? Als het van de ander nogal wat tijd vraagt, overweeg dan je hulpvraag in stukjes te delen. En deze behapbare stukjes aan verschillende mensen te vragen.

Actie!

• Bedenk hoe je het wilt vragen.
• Kies het juiste moment of maak een afspraak zodat je jouw vraag in alle rust kunt stellen.
• Zeg dat je iets wilt vragen: ‘Ik zou graag willen weten…’, of ‘Ik wil graag vragen…’.
• Gebruik de ik-vorm en wees duidelijk, praat er niet omheen.
• Gun jezelf het recht om iets te vragen.

Resultaat

De ander heeft natuurlijk het recht om te weigeren, want een vraag is een wens en geen eis. Maar vat dat niet persoonlijk op, het zegt namelijk niets over jou als mens. En laat je er niet door ontmoedigen. Grote kans dat deze persoon je de volgende keer wel wil helpen, of dat een andere persoon je wil helpen. Wedden dat je veel vaker de gevraagde hulp krijgt dan je had verwacht. Wees daar dankbaar voor en laat dat ook merken. Gun jezelf het recht om iets te vragen en geniet ervan, want het is zo’n fijne manier om je met anderen te verbinden en de teugels te laten vieren.

Blijft de drempel om hulp te leren vragen voor jou te hoog? Ik help je graag die drempel over.