Dag Bente, hier ben ik weer. Weet je dat ik nog niet zo lang weet dat je altijd bij mij bent? Of misschien is ‘weten’ wel niet het goede woord. Ik voel het al wel heel lang, maar vond en vind het af en toe nog steeds lastig omdat ik er aards dan te weinig mee kan. Mijn hoofd wil zo graag het bewijs daarvan ervaren op een fysieke, aardse manier en gaat zich er dan zo mee bemoeien dat ik weer ga twijfelen aan jouw nabijheid.
Mama, ik ben vooral blij dat je toch bent blijven zoeken naar dat wat je al levenslang ervaart. Dat er iets is dat zoveel groter voelt dan waar je aards woorden aan kon geven. Zoveel groter dan uitsluitend menszijn. Het feit dat je toch steeds weer op zoek bent gegaan naar zingeving is al genoeg en overtuigend bewijs.
