9. Slechts een gedachte van je vandaan

Lieve Bente, hoe kan iets wat zo dichtbij voelt in schrijven zo ver van me verwijderd zijn in het dagelijks leven?

Dat klinkt als een hoofdvraag mama. Wat is het antwoord daarop vanuit jouw hart?

Ik glimlach nu, want ik weet het antwoord meteen. Het is niets meer of minder dan me ervoor openstellen. En kennelijk is dat contact er zo snel wanneer ik ga zitten met de intentie om me schrijvend te verbinden met jou. Daar verbaas ik me dan ook steeds over, dat het zo gemakkelijk is om dan contact met je te leggen. Mijn hoofd kan bijna niet geloven dat het zo eenvoudig gaat.

Dat is het spel dat jullie vaak spelen: waarom zou het makkelijk kunnen als het ook moeilijk kan? Dingen nodeloos ingewikkelder maken dan ze zijn. Vooral in deze periode op aarde zijn jullie daar meesters in geworden. En kunnen sommige groepen ook moeilijk aansluiting vinden bij wat eens zo makkelijk leek en nu zo moeilijk lijkt te zijn geworden. Menselijk contact, bijvoorbeeld, is bij hulp vragen al zo gecompliceerd geworden.

Wat bedoel je daarmee? 

Nou mama, probeer eens een mens te bereiken als je iets wilt aanvragen of moet indienen, dan sta je eindeloos in de wacht.

Ja, daar heb je gelijk in. Bijzonder eigenlijk dat we al dat online gebeuren zo normaal zijn gaan vinden, terwijl onze voorouders dat waarschijnlijk zouden opvatten als onvoorstelbaar. Tovenarij, alles wat nu via internet gebeurt.

Ja mama en lastig voor ouderen om daarin mee te bewegen. Tegelijkertijd ook een mooie voorbode van de nieuwe wereld, waarin mensen straks op afstand kunnen communiceren zonder hulpmiddelen. Je hoeft je dan alleen nog maar af te stemmen op dezelfde frequentie om met elkaar te communiceren. Dan is je intentie al voldoende. Geen stembanden of handen die de woorden uitspreken of schrijven.

Dat geloof ik ook lieverd, dat is eigenlijk wat wij al met elkaar doen. En dat dit mogelijk is en zo dichtbij, is toch bijna niet te geloven? Dit contact met jou bereik ik het snelst en makkelijkst op deze manier, door me schrijvend op je af te stemmen. Maar als ik dan de dag weer inga denk ik dat het weer zo ver weg is. Dat ik het me misschien toch maar allemaal verbeeld. Heb je advies hoe hiermee om te gaan zodat het elk moment van mijn dag en in elke situatie kan gaan stromen tussen mij en jou?

Lieve mama, het is zo onvoorstelbaar simpel. Het is enkel het richten van je aandacht op contact met mij en het is er. Dus waar en wanneer ook, je hebt meteen contact met mij wanneer je je even bewust wordt van dat je naar me uitreikt.

Maar kan ik het dan ook zo makkelijk in woorden vangen of moet ik je gerichte vragen stellen?

Niets moet, een gedachte aan mij zonder specifieke vragen maakt al dat ik bij je ben. In een split second in dat moment. Als jij gericht vragen stelt, doe ik mijn uiterste best om je antwoorden aan te reiken. Maar dat betekent niet dat je de antwoorden ook altijd krijgt op de manier waarop jij ze verwacht. Soms komt dat op een andere wijze dan waarop jij hoopt en reageer ik ook niet meteen. Dan is het fijn als jij ook op jezelf leert vertrouwen. Het moet ook niet te makkelijk worden mama, anders mis jij de uitdaging.

Een schaterlach ontglipt me nu, zo ken ik je weer lieve schat. Licht en luchtig, maar oh zo spiegelend. Dank je wel dat ik even met je mocht praten.

Dag mama, altijd, slechts een gedachte van je vandaan.

PS. Als je het fijn vindt om de ‘gesprekken met mijn dochter’ te volgen, meld je dan hieronder aan. Elke keer wanneer ik een gesprek plaats, ontvang je daarover een mail. Ik spam niet.

Copyright 2020© Sabine Vekemans All rights reserved.