Lieve Bente, nog even terugkomend op de donderslag tijdens jouw begrafenis. Dat was voor mij het eerste, tastbare teken dat er iets groters is dan wij aards kunnen bevatten. Zeker omdat er anderen bij aanwezig waren, die daarna konden bevestigen dat ik het me niet had ingebeeld. Mijn hoofd had namelijk bewijs nodig.
En de maanden na je begrafenis strooide je ook kwistig met tekens: de witte vlindertjes die op de blote armen van jouw papa neerstreken, talloze lieveheersbeestjes die ik in en om ons huis zag. Weet je, ik heb altijd gevoeld dat er iets veel groters is dat mijn voorstellingsvermogen te boven ging.
En nog worstel ik vanuit mijn verstand met dat concept: dat vanuit dezelfde energie alles er is en ontstaat. Ook wat wij met onze aardse zintuigen niet kunnen waarnemen. Tijdens mijn tienerjaren en puberteit heb ik zó geworsteld met de zin van het leven. Vroeg ik mij vaak vertwijfeld af ‘waarom zijn wij hier, zo met z’n allen op zo’n bolletje zwevend in de kosmos’. Vond ik het moeilijk om over het heelal na te denken en schreef ik zwaarmoedige gedichten die doorspekt waren van melancholie. En vaak voelde ik mij eenzaam, terwijl ik niet alleen was.
Lieve mama, ik snap je verwarring. Het is ook ingewikkeld om geboren te worden in een wereld waarin al zoveel is gematerialiseerd in een vorm die vanuit gedachten niet meer naar pure zijnsenergie is te herleiden. Een wereld waarin vooral gemanifesteerd wordt vanuit denkkracht, in plaats vanuit voelend ervaren. En alles steeds groter, grootser en sneller moet om in die illusie van scheppen uitsluitend vanuit het hoofd te blijven geloven.
Dat wat niet zichtbaar is bestaat niet, denkt de gemiddelde mens. Op wetenschappers na, die zich ingraven in het veld van hun fascinatie maar altijd op zoek zijn naar een verklaring in waarneembare feiten. Eigenlijk is de opdracht dat je het niet hoeft te begrijpen, dat het geen zin heeft om het met je hoofd te begrijpen. Je hoeft alleen maar te zijn en het leven te ervaren in het moment. En dat lukt enkel als je in staat bent om je gedachten los te laten over wat en hoe en waarom iets is. Eigenlijk heel simpel dus!
Wat leg je dat weer mooi en stellig uit lieverd. Bij ‘eigenlijk heel simpel dus’ voel ik een grote lach. Mooi hoe jij mij woorden geeft. Wat een bijzondere gids ben je toch. Dank je wel!
Mama, ik ben zó blij dat we dit samen mogen doen.
PS. Als je het fijn vindt om de ‘gesprekken met mijn dochter’ te volgen, meld je dan hieronder aan. Elke keer wanneer ik een gesprek plaats, ontvang je daarover een mail. Ik spam niet.
Mailing 'Gesprekken met mijn dochter'
Copyright 2020© Sabine Vekemans All rights reserved.
lieve Sabine, dacht toets zomaar je naam in, ken je van vroeger toen je nog een heel klein meisje was. En ik bij jullie werkte. ik was toen ook nog een verlegen meisje. Kwam net van de schoolbanken. Weet nog dat jij altijd de kast leeg gooide. Maar van jullie hield ik heel veel. Ik vind het heel mooi hoe je over je dochter schrijft. Ontroerend. mooi om te lezen. Groetjes Annie