4. Er is te weinig ruimte voor ‘zijn’

Dag Bente, heb jij een boodschap die ik mag delen?

Jazeker mama, ik wil je graag laten weten dat alle kinderen een boodschap hebben voor hun ouders. Kinderen die gezond zijn, maar ook kinderen die niet gezond zijn, te vroeg komen, of komen en dan weer gaan. Soms al voor hun geboorte. Elk kind raakt dát in zijn ouders aan dat gezien en geheeld mag worden. Vaak gaat het dan om dingen die diep zijn weggestopt in een grotemensenleven, zo diep dat het bewustzijn er niet meer bij kan.

Kinderen vormen altijd een uitnodiging om je aards weer bewust te worden. Bewust te worden van jouw drijfveren, jouw verlangens, jouw conditioneringen. Vaak is dat als een spiegel. Kijk naar een kind, naar zijn wensen en gedrag en zie hoe die spiegelen wat jij ook zo nodig hebt of waar je aan mag werken. Ook kinderen die kwetsbaar, ziek of onvolmaakt zijn, zijn heel. Omdat de essentie van wat je bent altijd heel is. Vanuit deze zijde ligt op kwetsbaarheid en ziekte geen oordeel en is er in zo’n leven ook ruimte voor ontwikkeling. Alleen wordt die ontwikkeling aards vaak niet begrepen en pas na het overgaan naar onze dimensie geduid.

Waarom vertel je me dit nu lieverd?

Omdat er te weinig ruimte is voor zijn zoals je gekomen bent, hoewel jullie net doen alsof dat wel zo is. De wereld waarin jullie leven is zo snel en transparant, lijkt zo maakbaar dat het ogenschijnlijk alleen nog maar gaat om de buitenkant. Jezelf continu met anderen vergelijken om te zien hoe jij er dan bij afsteekt en wat je dan allemaal nog moet bereiken is nog steeds, of misschien wel nog meer, de heersende mores. En dat is niets anders dan egodenken door angst gedreven. Maar die blik drijft mensen steeds verder af van wie en wat ze in essentie zijn: zuiver en heel in al hun prachtige glorie.

De aandacht mag meer op gewoon ‘zijn’ in alle vormen, in eigenheid. Niets meer verlangen van anderen dan dat zij zichzelf mogen zijn. Eenieder is al volmaakt en hoeft dus niet meer vervolmaakt te worden. Dat is ook wat kinderen zijn als ze komen, zelfs al tikken ze het leven net niet of maar even aan. Ze kunnen niet anders dan gewoon ‘zijn’ en volmaakt. Niets is fout aan ze. Er is nog niets gekunsteld aan, ze zijn authentiek.

Bente, ik heb lang aan jou gedacht als klein en kwetsbaar. Onvoldragen, onaf en dus onvolmaakt. Door mijn toedoen. Daarop was mijn grote schuldgevoel over het verlies van jou en diepgevoeld verdriet gebaseerd. Terwijl ik nu ook kan ervaren dat je mij eigenlijk bent komen verlossen van mijn beperkende visie op de zin van het leven, een leven waarvan ik vaak dacht ‘is dit het nou?’. Als ons ‘ieniemieniekiekeboe’-meisje, zo noemde we je omdat je in de couveuse vaak één oogje opendeed, heb je mij de grootsheid van de zin van het leven geopenbaard. In dat opzicht was jij dus helemaal volmaakt.

Precies mama, onze zielsverbinding heeft een aardse vorm gekozen die dus perfect is gemanifesteerd.

Toch valt dat voor ons als stervelingen niet gemakkelijk te onderscheiden. We zijn zo geconditioneerd door ‘eerst zien en dan geloven’. Hoewel jouw eerste teken na je heengaan zo indrukwekkend was dat we daar niet omheen konden: één donderslag – zó indringend – op het moment dat wij door onze knieën gingen om jouw kistje in het grafje te laten zakken. Daarna geen onweersbui, geen regen. Ik voelde dat als een teken dat je goed was overgegaan. ‘Ze is binnen!’, riep ik uitgelaten. Een gevoel van ontlading, een moment van euforie. Toen is de kiem gelegd van een bewustwording dat je niet echt weg was, maar voordat ik aan ontkiemen toekwam…pfff.

Dat zeg je mooi mama, alles mag ook op jouw tijd. Daarvoor heb je zelfs meer dan één mensenleven.

Lieve Bente een glimlach van oor tot oor, dat is wat je me vandaag weer brengt. Dank je wel!

Lees volgend gesprek (5)

PS. Als je het fijn vindt om de ‘gesprekken met mijn dochter’ te volgen, meld je dan hieronder aan. Elke keer wanneer ik een gesprek plaats, ontvang je daarover een mail. Ik spam niet.

Copyright 2020© Sabine Vekemans All rights reserved.