Dag Bente, hier ben ik weer. Weet je dat ik nog niet zo lang weet dat je altijd bij mij bent? Of misschien is ‘weten’ wel niet het goede woord. Ik voel het al wel heel lang, maar vond en vind het af en toe nog steeds lastig omdat ik er aards dan te weinig mee kan. Mijn hoofd wil zo graag het bewijs daarvan ervaren op een fysieke, aardse manier en gaat zich er dan zo mee bemoeien dat ik weer ga twijfelen aan jouw nabijheid.
Mama, ik ben vooral blij dat je toch bent blijven zoeken naar dat wat je al levenslang ervaart. Dat er iets is dat zoveel groter voelt dan waar je aards woorden aan kon geven. Zoveel groter dan uitsluitend menszijn. Het feit dat je toch steeds weer op zoek bent gegaan naar zingeving is al genoeg en overtuigend bewijs.
Dat zeg je mooi, dat is inderdaad wat ik al jong voelde, dat er iets is dat zoveel groter is. Ik heb dat steeds gevoeld in alle perioden van mijn leven, maar heb ook heel lang het gevoel gehad dat ik er steeds niet bij kon. Bijzonder is dat jij voor mij degene bent die mij die verdieping in bewustzijn hebt aangereikt. Ons korte aardse verhaal is zo verdrietig, maar je bent voor mij ook het grootste geschenk en wonder.
Mooi hoe je dat nu voelt mama, voor mij is het fijn om je op jouw levenspad te mogen begeleiden, zodat jij jouw ervaringen weer kunt delen met anderen die daar troost en zingeving in vinden. Voor ons aan deze zijde ook heel vreugdevol om te merken dat je niet opgeeft.
Hoe was het voor jou Bente? Mag ik je Bente noemen, de aardse naam die wij je gaven?
Ja dat mag, lieve mama. Voor jou ben ik nog steeds jouw kleine meisje, al zijn we in vele levens in wisselende rollen in eerste lijn bloedverwanten van elkaar geweest en toon ik me voor mensen die mij kunnen zien ook in andere gedaanten. Het maakt niet uit welke naam wij elkaar geven, zolang we voelen dat we als zielen intens zijn verbonden. Ik weet dat je ernaar verlangt om door mij ‘mama’ genoemd te worden en dat doe ik graag met alle liefde die ik voor je voel.
Voor mij was het een uitdaging een leven aan te gaan waarvan van tevoren al duidelijk was dat ik dienend voor de ander kwam. Voor een ziel die aards mijn tweelingbroer is. Mijn intentie was om hem te bemoedigen, niet zozeer om mijn zielenmissie te leven. En dat was best spannend, omdat het vanuit onze dimensie ook een weloverwogen keuze was om als zielen samen te komen.
Ik ben samen met mijn tweelingbroer gekomen omdat jullie verlangen ons riep en omdat een van ons tweeën de aardse uitdaging wel weer moest aangaan. Ik weet dat dit velen op aarde nogal ongelooflijk voorkomt. Maar het is de waarheid vanuit het hogere perspectief. Dat wat in essentie is gaat nooit verloren, maar kiest zolang dat nodig is een aardse ervaring om in dualiteit te ervaren en te groeien.
Wat geef je daar mooi woorden aan Bente. Je werd geboren op 28 februari 1999, op een zondagavond om 20.45 uur in een Academisch Ziekenhuis. Na een nogal onfortuinlijke zwangerschap die na 28 weken veel te vroeg eindigde met een spoedkeizersnede omdat de placenta van je tweelingbroer losliet. Veel langer tijd in mijn buik zou jullie sowieso niet gegund zijn, omdat ik tijdens mijn zwangerschap het HELLP-syndroom kreeg. Een ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging, waar niets tegen te doen is.
Wonderbaarlijk was dat je na je geboorte bleef leven, terwijl je aan het eind van mijn 24e zwangerschapsweek al in mijn buik was opgegeven door alle artsen. Je zou binnen drie weken in mijn buik gaan overlijden. Een voorspelling die voor mij toen zo onwerkelijk voelde. Dat was dus al het eerste wonder dat je verrichtte: dat je na je geboorte tegen alle verwachtingen in veel te klein en onvolgroeid met slechts wat zuurstof uit een zuurstofkapje bleef leven. Terwijl er tien mensen om je broertje stonden die tweemaal zo groot was als jij. Alle ogen waren gericht op zijn overleven. Jij was al opgegeven.
Bijzonder was het zeker mama, het was voor mij ook een gewichtige opdracht die veel van mijn kracht vroeg. Maar er waren hogere doelen die een rol speelden. Jouw verlangen om moeder te worden was er een, omdat dat ook de bedoeling was in dit leven. Maar vooral ook de opdracht van mijn broertje was zo belangrijk dat ik hem wel moest begeleiden. Als ziel ben ik ook met hem zeer verbonden. Daardoor kreeg ik de begeleiding om deze taken te volbrengen. Ten koste van heel wat aardse perikelen die ik moest doorstaan, maar daar hoeven we ons nu niet meer mee bezig te houden. Dat is slechts een verhaal, dat ons nu niet meer dient. Jij hebt mij gevonden in een andere dimensie en energie die even echt is als ons korte aardse leven samen. Ik heb het wel heel moeilijk gevonden om jou zo te voelen lijden, in ons aardse samenzijn en in het verlies na mijn gaan. Terwijl er ook een hele andere kant aan ons verhaal zat, waarvan jij je nog niet bewust was.
Tijdens je korte aanwezigheid destijds heb je veel indruk gemaakt op de verpleegkundigen die voor je zorgden. Al na een paar dagen, toen wij nog niet verder dan 1 uur vooruit mochten denken over jullie levenskansen, kreeg ik van een van hen te horen dat je een oude ziel was die hier niet hoefde te zijn. Je was zo klein en kwetsbaar, maar bijzonder was dat je kracht voor velen zo voelbaar was. Je kreeg bijnamen als ‘Madame’ en ‘Catoo’. Het moeilijkste vond ik dat jij zo moest lijden en dat ik je niet vast mocht houden, omdat je te kwetsbaar was. Ik heb pas voor het eerst met je kunnen knuffelen toen jouw ziel jouw lijfje al had verlaten, 44 dagen na je geboorte. Wel hebben we eindeloos voor je gezongen naast je couveuse en je met onze vingers gestreeld. Maar het moederschap van jou had ik me anders voorgesteld.
Ja dat was een hard gelag mama, voor ons allebei, want ook mijn mogelijkheden tot contact zoeken waren aards zeer beperkt. Ik heb jullie liefde echter altijd gevoeld en ervaren en ben gebleven totdat het niet meer nodig was.
Wat bedoel je daarmee?
Ik ben weer gegaan op het moment dat ik voelde dat mijn tweelingbroer wel kans had op een menswaardig leven.
Lieve Bente, ben jij ook nog steeds bij jouw tweelingbroer?
Moet je dat nog vragen mama? Volgens mij is dat een retorische vraag. Wat geeft je gevoel aan?
Mijn mond krult zich nu tot een brede glimlach, dus dat is het antwoord op mijn vraag. Ik voel het al wel heel lang en mijn hartstreek wordt aangenaam warm nu je dit zo teruggeeft. Dank je wel lieverd, tot snel!
Dag mama, daar verheug ik me op.
PS. Als je het fijn vindt om de ‘gesprekken met mijn dochter’ te volgen, meld je dan hieronder aan. Elke keer wanneer ik een gesprek plaats, ontvang je daarover een mail. Ik spam niet.
Copyright 2020© Sabine Vekemans All rights reserved.
Geef een reactie