Lieve Bente, regelmatig overvalt mij een enorm schuldgevoel wanneer ik aan jullie, mijn ‘koningskinderen’, denk. Dat ik mijn zwangerschap niet heb kunnen voldragen, dat jullie zo onaf uit mijn baarmoeder in dit aardse leven werden gerukt. Dat jij het niet overleefde. Alles wat je tweelingbroer al jong in zijn leven heeft moeten doorstaan. Wat is vanuit waar jij nu bent het perspectief daarop?
Mama, stop hiermee! Er is geen schuld. Nooit!
Schuld is een aardse term bedacht door het ego vanuit angst en een verlangen naar verdeel en heers. Bedacht om een mens zich nietig en klein te laten voelen. In onze dimensie, dat wat voor jullie een ongeziene wereld is, bestaat schuld niet. Slechts beleven en door ervaringen groeien in licht en liefde vormt onze leidraad. In onze energie, maar ook in de begeleiding van het aardse.
Aards bestaat er altijd licht en donker dat naar elkaar toe en van elkaar af beweegt, in een continu stroom. Vanuit je aardse bewustzijn heb je de mogelijkheid om daar keuzes in te maken, vanuit je vrije wil. Het contrast, de dualiteit, is nodig om te kunnen groeien. Schuld impliceert een oordeel en wij zijn zonder oordeel. Alle ervaringen, in licht en donker, leiden tot iets dat soms groter is dan wat je als mens kunt begrijpen. Onze gezamenlijke ervaring getuigt daarvan: wanneer ik niet was gegaan, was jij niet blijven zoeken en had jij deze dimensie niet ontdekt. Onthoud dus goed: je schuldig voelen is zinloos en dient niets of niemand.
Helder lieve schat, dank je wel voor deze onomwonden uitleg. Die laat ik graag even bezinken.
Doe maar mama, dit inzicht is belangrijk, niet alleen om te weten maar ook om te voelen.
Dag wijsneusje van me!
Hihi, dag mama
PS. Als je het fijn vindt om de ‘gesprekken met mijn dochter’ te volgen, meld je dan hieronder aan. Elke keer wanneer ik een gesprek plaats, ontvang je daarover een mail. Ik spam niet.
Copyright 2020© Sabine Vekemans All rights reserved.
Geef een antwoord